Цезарь убеждает Домиция, что после того, как тот исполнил свой гражданский долг, он должен позаботиться о своей безопасности.
Случайное письмо. Само содержание не очень потрясает (сам Цицерон назвал его в тексте «пустым»), но исторический контекст интересный.
В книжке примечание:
Cn. Domitius Ænobarbus, сын Луция, бывший консул, был взят в плен Цезарем в Кофинии. Он и Цицерон были в числе первых, кто вернулся в Италию.
Про этого Агенобарба есть в википедии:
https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%93%D0%BD%D0%B5%D0%B9_%D0%94%D0%BE%D0%BC%D0%B8%D1%86%D0%B8%D0%B9_%D0%90%D0%B3%D0%B5%D0%BD%D0%BE%D0%B1%D0%B0%D1%80%D0%B1_(%D0%BA%D0%BE%D0%BD%D1%81%D1%83%D0%BB_32_%D0%B3%D0%BE%D0%B4%D0%B0_%D0%B4%D0%BE_%D0%BD._%D1%8D.)
Время было ― гражданская война республиканцев с Цезарем. Письмо написано в 46 году, битва при Фарсале была раньше ― в 48 году, в ней участвовал Агенобарб, а его отец ― погиб. Потом Агенобарб продолжал участвовать в сопротивлении и вот, вернулся в Италию, при том что его отношения с Цезарем были, видимо, в лучшем случае натянутые. До убийства Цезаря остаётся 2 года. Вероятно, Агенобарб принимал участие в заговоре.
Non ea res me deterruit, quo minus, posteaquam in Italiam venisti, litteras ad te mitterem, quod tu ad me nullas miseras; sed quia nec, quid tibi pollicerer, ipse egens rebus omnibus, nec, quid suaderem, quum mihimetipsi consilium desset, nec, quid consolationis afferrem in tantis malis, reperiebam. Hæc quamquam nihilo meliora sunt, nunc etiam atque etiam multo desperatiora, tamen inanes esse meas litteras, quam nullas, malui. Ego si te intelligerem plus conatum esse suscipere reipublicæ causâ muneris, quam quantum præstare potuisses: tamen, quibuscumque rebus possem, ad eam conditionem te vivendi, quæ daretur, quæque esset, hortarer. Sed quum consilii tui bene fortiterque suscepti eum tibi finem statueris, quem ipsa fortuna terminum nostrarum contentionum esse voluisset; oro obtestorque te pro vetere nostrâ conjunctione ac necessitudine, proque summâ meâ in te benevolentiâ et tuâ in me pari, te ut nobis, parenti, conjugi, tuisque omnibus, quibus es fuistique semper carissimus, salvum conserves: incolumitati tuæ tuorumque, qui ex te pendent, consulas; quæ didicisti, quæque ab adolescentiâ pulcherrime a sapientissimis viris tradita memoriâ et scientiâ comprehendisti, iis hoc tempore utare: quos conjunctos summâ benevolentiâ plurimisque officiis amisisti, eorum desiderium, si non æquo animo, at forti feras. Ego, quid possim, nescio, vel potius me parum posse sentio: illud tamen tibi polliceor, me, quæcumque saluti dignitatique tuæ conducere arbitrabor, tanto studio esse facturum, quanto semper tu et studio et officio in meis rebus fuisti. Hanc meam voluntatem ad matrem tuam, optimam feminam tuique amantissimam, detuli. Si quid ad me scripseris, ita faciam, ut te velle intellexero. Sin autem tu minus scripseris; ego tamen omnia, quæ tibi utilia esse arbitrabor, summo studio diligenterque curabo. Vale.